Voorbereidingen

Wat er aan vooraf ging:

pieterpadOnze eerste lange wandeling maakten we in 2000 in het buitenland.

Samen met Jan en Antoinette liepen we toen een schitterende tocht in Ierland over The Three Sisters.

Terug in Nederland waren we helemaal enthousiast, we kochten meteen het pieterpadboekje. Het plan was om samen met onze hond Dais van Pieterburen naar de Pietersberg te lopen.

Om er een beetje in te komen liepen we op 2de kerstdag 2001 een korte etappe (16 km) van Groesbeek naar Gennep. De prachtige wandeling over een besneeuwde St. Jansberg leerde ons dat we zelf nog flink zouden moeten trainen om wat gemakkelijker te kunnen lopen.

Bovendien kwamen we tot de daisconclusie dat zo’n LAW (langeafstandswandeling) voor ons Goldicaatje een maatje te groot was. Met die conclusie belandde ook het PP-boekje op de boekenplank, want wandelen zonder hond was voor Jeanneke in die tijd nog onbespreekbaar.

Dus we genoten weer ‘gewoon’ van de wandelingen op Hemelrijk, ravotten op Herperduin, struinen op de Maashorst, en voor een frisse duik gingen we naar de Maurik.

Daisy werd steeds ouder, en de wandelingen korter. Geïnspireerd door een stuk op tv over een meisje dat van Groesbeek naar Santiago de Compostela onderweg was, trokken we toch de stoute schoenen weer aan.

Op oudejaarsdag liepen we naar Nistelrode, zo’n 20 km om Lion te feliciteren met haar verjaardag. Het liep lekker dus op nieuwjaarsdag gingen we te voet naar Oss om de hele familie een gelukkig 2002 te wensen.

Dan komt de dag dat Jeanneke aan Paul vraagt of hij het ziet zitten om naar Santiago De Compostela te lopen.

Hij is meteen enthousiast. Sterker nog; als het aan Paul lag zouden we zo snel mogelijk aanlopen……

Bij het overdenken van alle consequenties die zo’n onderneming met zich mee brengt komen we al snel tot de slotsom dat we onze lieve hond niet voor zo’n lange tijd kunnen en willen missen.Bovendien lijkt het Jeanneke wel een goed idee om ‘een stukje te gaan wandelen’ nadat ze Daisje voorgoed moet loslaten………

We schuiven het plan op de lange baan, maar onze passie om te voet te gaan laten we niet meer los.Heel veel feestjes en verjaardagen ‘doen we lopend’.

Ook Angèle en Maria krijgen de smaak te pakken, en samen lopen we heel wat kilometertjes.

Ondertussen lezen we over pelgrimeren, worden we lid van het Genootschap van St. Jacob en verdiepen we ons in wat je allemaal nodig hebt op zo’n tocht.

Het is hartstikke fijn wanneer we de rugzakken van Huub en Kristel mogen lenen voor onze eerste wandeling met bepakking.

We hebben het PP-boekje weer van de boekenplank gehaald en in het carnavalsweekend van 2004 lopen we van Pieterburen naar Sleen.

Wanneer we de eerste 120 km op de teller hebben staan weten we: dit smaakt naar meer!

Het lopen met de rugzak lukt aardig, en we denken dat er wel een tentje bij kan als we de volgende keer gaan.

In de meivakantie gaan we naar Ierland, we lopen the Dingle Way.

Het is geweldig wanneer we op de vijfde loopdag urenlang uitkijken op the Three Sisters.

Daar hebben we immers onze eerste passen gezet op weg naar het idee om ooit naar Santiago de Compostela te lopen.

Op het strand van Ventry vinden we 2 St. Jacobsschelpen, …….is het een teken??

De zomervakantie gebruiken we om het Pieterpad af te lopen, en omdat we een week eerder dan gepland op de Pietersberg staan, lopen we ook ‘nog even’ het Krijtlandpad, een schitterend rondje Zuid-Limburg.

Bij het eindpunt van het PP staat er op de zuil:

tussen wens en vervulling ligt een grote afstand.

Niets is minder waar, en we ervaren het aan den lijve wanneer we in 2005  een tocht in Schotland lopen.

Het toeval wil dat ook Jan en Antoinette in de buurt zijn, ze zwaaien ons uit wanneer we onze eerste passen op The West Highland Way zetten.

 

Bij vertrek maakt Antoinette nog een grapje over de Travel- lite service…..

De Schotse hooglanden zorgen voor schitterende hoogtepunten, maar leverden na een paar dagen ook diepe dalletjes op.

Tjee, wat een zware klim- en klauterroute, pff wat deden de voetjes pijn.

Op dag 3 maakt Jeanneke graag gebruik van de service die de bagage iedere dag van begin naar eindpunt van de etappe brengt.

 

Wanneer we in de zomervakantie van 2005 naar IJsland vertrekken weten we dat er geen service is voor rugzakken.

De Laugavegur is een meerdaagse trekking door het binnenland van IJsland, ver weg van de bewoonde wereld.

Er is niks, dagenlang geen winkel, geen telefoon, en urenlang zelfs geen mens.

Wél ongekend natuurschoon: de kleuren van het ryolietgebergte, de geuren van de hete bronnen, de stilte van de sneeuwvelden, en de  koude van een rivierdoorsteek….

 

Bij weggaan hoort afscheid nemen. Beslist niet ons sterkste punt. Maar familie en vrienden geven er voor ons wel vorm aan.

Bij de een ’n verassingsetentje, bij de ander op de koffie of een borrel.

En niet te vergeten alle kaarten, telefoontjes en e-mails, het is ongelooflijk dat we zoveel support krijgen.

 

Met Pasen zijn we met de dochters, schoonzoon en de kleinkinderen een lang weekend naar “ons huisje” in Meijel geweest.

Het is heerlijk om Guusje en Morris zo dichtbij ons te hebben, zelfs als Morris iedere morgen de haan wakker maakt……

Op de laatste avond werden we verrast met een heleboel verschillende piepkleine GROTE cadeautjes …………. het was even slikken.

Vooral het grote gemisboek maakte veel indruk, we zullen de inhoud koesteren. Onvergetelijke dagen, met hele speciale en mooie momenten, kei-bedankt!

 

 

 

 

 

 

De tocht kan beginnen.